Από τη στιγμή που θα γεννηθεί ο άνθρωπος ή πιο σωστά από τη στιγμή της σύλληψης του και της πρώτης ανάπτυξης του μέσα στη μήτρα της κάθε μητέρας, μία μοναδική βεβαιότητα τον συνοδεύει, ότι θα έρθει κάποτε το τέλος του δηλαδή ο θάνατος.
Αυτή την αιώνια αγωνία, αυτή την πικρή αλήθεια όλοι τη γνωρίζουμε. Όμως πάντα γίνεται αντικείμενο ατελείωτων σκέψεων και συζητήσεων. Γίνεται ο βασικός μοχλός και παράγοντας που κυριαρχεί, που επηρεάζει καίρια την ψυχοσύνθεση και τη συνολική συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου.
Καθορίζει δηλαδή αποφασιστικά τον τρόπο που επιβιώνουμε πάνω στη γη, αλλά και μέσα στη συγκεκριμένη κοινωνία που γεννηθήκαμε.
Από το φόβο δηλαδή της αρρώστιας και του θανάτου διακατέχονται όλοι οι θνητοί και τ’ αρχέγονα και ισχυρότατα ένστικτα της επιβίωσης προσπαθούν να μας προστατεύσουν αφενός από τις πολλαπλές απειλές του εχθρικού περιβάλλοντος και αφετέρου να μειώνουν τον παραγόμενο φόβο.
Αξιόπιστες ιστορικές πηγές μας διαβεβαιώνουν ότι πρώτοι οι Έλληνες ανακάλυψαν τρόπους για την ελαχιστοποίηση των απειλών και των φόβων της επιβίωσης, μ’ αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται η καλύτερη δυνατή ηρεμία, εσωτερική ισορροπία και η ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.
Πώς άραγε με ποιους τρόπους;
Με το ν’ αναγνωρίσουν, να σεβαστούν και να υποκύψουν στην ανίκητη και αδήριτη δύναμη της Ανάγκης, γι αυτό και τη θεοποίησαν.
Η Ανάγκη είπαν, είναι που κινεί και καθοδηγεί τα πάντα.
Στην Ανάγκη υποτάσσονται και υπακούουν ακόμα και οι θεοί.
Έτσι λοιπόν η Ανάγκη της μείωσης των απειλών της επιβίωσης, η Ανάγκη της
καλύτερης αναγνώρισης των διαφόρων εχθρών και των κινδύνων, η Ανάγκη της αποτελεσματικότερης καταπολέμησης των εχθρών του περιβάλλοντος, (φυσικού και ανθρώπινου), οδήγησαν τους Έλληνες την πολύ παλιά εποχή χιλιάδες χρόνια πριν, να επινοήσουν και να δημιουργήσουν τις πρώτες ομαδικές συμβιώσεις, τις πρώτες κοινωνίες.
Στη συνέχεια στις πρώτες κοινές αυτές συμβιώσεις και κοινωνίες γεννήθηκε η ανάγκη της δημιουργίας του λόγου και της γλώσσας, προκειμένου να μπορούν οι άνθρωποι τότε να συνεννοούνται και να επικοινωνούν.
Οι νόμοι της σύγχρονης Βιολογίας σήμερα μας βεβαιώνουν ότι το αρχικό κίνητρο ή ερέθισμα (επιγενετικής φύσεως) για την ανάπτυξη των νευρώνων καθρεπτών, δηλαδή των κυττάρων εκείνων του εγκεφάλου μας που είναι υπεύθυνοι για την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, ήταν η Ανάγκη της επιβίωσης εις Κοινόν για την καλύτερη προστασία της ζωής που στη συνέχεια δημιούργησε με τη σειρά της την ανάπτυξη των εγκεφαλικών κυττάρων των υπευθύνων για την ομιλία και το λόγο.
Οι νευρώνες καθρέπτες και το κέντρο του λόγου (περιοχή Broca) του εγκεφάλου άλλωστε είναι γειτονικές ανατομικές περιοχές, μας διαβεβαιώνουν σήμερα οι Νευροεπιστήμονες.
Η Ανάγκη λοιπόν της επικοινωνίας για την καλύτερη επιβίωση των κοινωνικών ανθρώπων, για να εκφράζουν το βλαβερό ή το ωφέλιμο, δηλαδή το κακό ή το καλό, γέννησε τις πρώτες συλλαβές τις πρώτες λέξεις.
Για να επιβιώσει ένα ανθρώπινο ον, χρειάζεται βοήθεια απ ́ τα άλλα ανθρώπινα όντα. Για να ζητήσει βοήθεια, πρέπει πρώτα να μπορεί να επικοινωνήσει μ’ αυτά.
Να μιλήσει σ’ αυτά. Να μιλήσει ζητώντας τη βοήθεια που χρειάζεται. Κι όλα αυτά άρχισαν να πραγματοποιούνται με την επιλογή των ανθρώπων, που μέχρι τότε ζούσαν ατομικά και σε σπήλαια να συγκροτήσουν και να επιβιώσουν σε κοινωνίες.
Φορωνεύς δε ο Ινάχου τους ανθρώπους συνήγαγε πρώτον ες κοινόν, ποράδας τέως και εφ’ εαυτών εκάστοτε οικούντας.
Άρα οι πρώτες κοινωνίες ήταν Ελληνικές.
Τέλος η Ανάγκη για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής ζωής και για την
αποφυγή ενδοκοινωνικών συγκρούσεων και την επικράτηση ειρήνης μεταξύ των μελών της κάθε κοινωνίας, πρώτοι οι Έλληνες καθοδηγούμενοι πάντα από την Ανάγκη της καλύτερης επιβίωσης, υιοθέτησαν τομέτρο, που έπρεπε να διέπει όλες τις κοινωνικές σχέσεις και συναλλαγές, δηλαδή τα κοινωνικά δικαιώματα και την γλώσσα για να επικοινωνούν.
Την σπουδαία και απαραίτητη για τις κοινωνίες αξίες του μέτρου και των κοινωνικών δικαιωμάτων εκτίμησαν πρώτα οι Έλληνες, διότι είχαν καταλάβει ότι έπρεπε να ζουν σύμφωνα με τη φύση, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης και όχι με τους κανόνες του δεσποτισμού.
Αναγνώρισαν δηλαδή την κυριαρχία και την παντοδυναμία της φύσης, την σεβάστηκαν και προσπάθησαν ν’ ανακαλύψουν τους νόμους της και τη λειτουργία της.
Ομοίω λόγω τη φύσει ζείν.Το μέτρο λοιπόν, που υπάρχει σε όλες τις λειτουργίες της φύσης, που είναι επινόηση της φύσης και όχι του ανθρώπου, πρώτοι Έλληνες το υιοθέτησαν και το έβαλαν στην κοινωνική του ζωή.
Έχουμε δηλαδή όλες τις βιολογικές και τις ιστορικές αποδείξεις, που μας
βεβαιώνουν πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι η δημιουργία του λόγου και της ομιλίαςξε κίνησαν από τις πρώτες Ελληνικές συνοικήσεις και κοινωνίες με βασικό κίνητρο μία καλύτερη επιβίωση.
Το μέτρο και ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου η αναβάθμισή του δηλαδή από
ανθρώπινο ζώο σε άνθρωπο και η υιοθέτηση του δικαίου, στις πρώτες Ελληνικές κοινωνίες (διότι το Κοινόν κτίζεται μόνο με βάση το μέτρο, δηλαδή το δίκαιον), οδήγησαν στην ανάπτυξη του αξιοθαύμαστου και μοναδικού Ελληνικού Πολιτισμού.
Είναι γεγονός βέβαια ότι ορισμένοι λαοί και κράτη στην αρχαιότητα και όχι μόνο οι Έλληνες, ανέπτυξαν αξιόλογες επιστημονικές γνώσεις, όπως στα μαθηματικά, στην αστρονομία, στη γλώσσα όμως οι λαοί αυτοί δεν έδωσαν καμία σημασία και δεν εστίασαν στις ηθικές αξίες, στον ανθρωπισμό και στην έννοια και στην υπέρτατη αξία του δικαίου.
Οι γλώσσες τους δεν δημιουργήθηκαν για να διευκολύνουν τη ζωή σε πολιτισμένες κοινωνίες. Δεν αγωνίστηκαν για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου και για την υιοθέτηση της κοινωνικής ζωής και της δημοκρατίας. Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας πιστά τη νομοτελειακή αρχή της φυσικής εξέλιξης, δηλαδή της γέννησης, της ακμής, της σήψης και της παρακμής, τα επιτεύγματα αυτά δεν θεωρούνται πολιτισμοί, διότι βασίστηκαν καθαρά και μόνο στον υλικό πλούτο και στην εμφανισιακή προβολή, γι αυτό και εξαφανίστηκαν χωρίς ν’ αφήσουν καμία πνευματική κληρονομιά στην ανθρωπότητα, παρά μόνο άφησαν τα ερείπια της αρχαίας Βαβυλώνας και της Περσέπολης ως μακάβρια ενθύμια του υλικού μεγαλείου τους. Ο άφθονος χρυσός της εποχής εκείνης, που ήταν ο μόνος υπέρτατος κριτής της επιτυχίας στη ζωή, δεν υπάρχει πια αλλά χάθηκε μαζί με την ευκαιρία της εξέλιξης και της ανάπτυξης του ανθρώπινου πνεύματος σε ένα ανώτερο βαθμό.
Η γλώσσα λοιπόν είναι η πρώτη και βασική παράγωγος, δηλαδή προϊόν
της Ανάγκης για επιβίωση σε κοινωνίες.
Το μέτρο, δηλαδή το δίκαιον, είναι επίσης απαραίτητη προϋπόθεση για μία ομαλή κοινωνική ζωή και για την ελαχιστοποίηση των απειλών και των κινδύνων της επιβίωσης.
Σήμερα δυστυχώς, η ανθρωπότητα έχει καταργήσει ή έχει αγνοήσει το μέτρο.
Όποιος δε υπερβαίνει το μέτρο, διαπράττει Ύβρη σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική σκέψη. Η Άτις η θέα της απάτης, που θόλωνε το νου των θνητών και των θεών, σήμερα κυριαρχεί και ζητωκραυγάζει. Έχει βλαστήσει, έχει ριζώσει, έχει ανθίσει κι εκάρπωσε στάχυα με καρπούς Ύβρεως.
Έτσι λοιπόν στην ανθρωπότητα επικρατούν τρομερές ανισότητες μ’ αποτέλεσμα αιματηρούς πολέμους, συγκρούσεις, φτώχεια, εξαθλίωση, αρρώστιες και βαρβαρότητα. Οι σημερινοί δηλαδή άνθρωποι, δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι ζουν σε κοινωνίες ούτε μπορούν να μας πείσουν ότι είναι κοινωνικοί άνθρωποι ή ότι είναι πολιτισμένοι. Ζουν δυστυχώς με τη δική τους ατομική λογική και προσπαθούν να επιβιώσουν ο καθένας μόνος του, όπως οι άνθρωποι των σπηλαίων μ ́ αποτέλεσμα οι διάφορες απειλές της επιβίωσης να μεγιστοποιούνται και έτσι να τρομοκρατούν συνεχώς τους μοναχικούς και κατ ́ επέκταση αδύναμους ανθρώπους.
Ο Αριστοτέλης δηλαδή, που διατύπωσε το διαχρονικό αξίωμα ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και ότι αυτοί που δεν ζουν σε κοινωνίες είναι ή θηρία ή θεοί, επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις σύγχρονες Νευροεπιστήμες και με πειραματικές πλέον αποδείξεις.
Η ενσωμάτωση του μέτρου, δηλαδή του δικαίου στις χώρες όλου του κόσμου είναι το κύριο ζητούμενο σήμερα, προκειμένου η ανθρωπότητα να αποκτήσει ειρήνη, ευημερία και την καλύτερη δυνατή προστασία από τις απειλές και τους κινδύνους του περιβάλλοντος.
Το τιτάνιο έργο λοιπόν του Αριστέα Γραμμόζη, ότι η αρχαϊκή προέλευση της γλώσσας, του λόγου και της ομιλίας, είναι έργο των Ελλήνων, βασίζεται σε αδιάψευστα ιστορικά γεγονότα και στις σύγχρονες απόψεις και αποδείξεις των έγκριτων νευροεπιστημόνων.
Η περαιτέρω δε κυτταρική διαφοροποίηση και ανατομική εξέλιξη των υπευθύνων νευρώνων της κοινωνικότητας, δημιούργησαν στους Αρχαίους Έλληνες τη δυναμική και την τάση, να διαδώσουν και να χαρίσουν τα όπλα της επιβίωσης, που είναι η γλώσσα, ο λόγος και η γνώση, σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο, μ’αποτέλεσμα σήμερα ρίζες και σπέρματα της Ελληνικής γλώσσας να βρίσκονται και να υπάρχουν σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου και η Ελληνική γλώσσα να είναι παγκόσμια και οικουμενική.
Γι αυτό άλλωστε και οι Ισπανοί Αρχαιοελληνιστές, πριν μερικές δεκαετίες, είχαν προτείνει και επέμεναν η επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι η Ελληνική.
Τέλος είναι επιτακτική η ΑΝΑΓΚΗ, σήμερα που πλήττεται βάναυσα η Ελληνική γλώσσα, δηλαδή το πληροφοριακό σύστημα του ανθρώπου, να τοποθετήσουμε ψηλά στην πυραμίδα των αξιών τη μεγάλη χρησιμότητα της, για την επιβίωση και την ύπαρξη της κοινωνικής μας ζωής.
Αθήνα 25/06/2019
Ανδρέας Γιαννουλόπουλος
Καρδιολόγος – Πνευμονολόγος